Μια πανέμορφη ιστορία από τον μικρούλη Γιώργο Ντρόμπρεβ που φοιτεί στο Νηπιαγωγείο «Το Κυκλάμινο» της Κύπρου. Έπαιξε με τις Παραμυθοκάρτες_Ιστορίες από την Παραμυθοχώρα κι έπλασε μια περιπετειώδης ιστορία, γεμάτη όμορφες λεπτομέρειες, επίθετα και απίθανες καταστάσεις.
Μια φορά και ένα καιρό σε ένα απέραντο δάσος, ασυνήθιστο από τα άλλα, ζούσαν πολλά και πανέμορφα πλάσματα. Ανάμεσα τους ήταν και ο Τζόλι. Ένα μικρό ξωτικό με κίτρινα μαλλιά και καφέ κουκκίδες στα μάγουλα. Ένιωθε πολύ χαρούμενος και τυχερός που ζούσε δίπλα στη φύση. Του άρεσε πολύ να μαζεύει λουλούδια για να φτιάχνει τις μαγικές του μπογιές, να ζωγραφίζει επάνω στα δέντρα και να κρύβεται πίσω από τους θάμνους.
Κάθε μέρα ξυπνούσε νωρίς το πρωί και καθότανε κάτω από μια μεγάλη και πολύχρωμη ομπρέλα που βρισκόταν στην αυλή του σπιτιού του. Το σπίτι του Τζόλι δεν ήταν ένα συνηθισμένο σπίτι. Είχε όμορφα και ζωηρά χρώματα. Όλα ζωγραφισμένα με αγάπη από τα χεράκια του Τζόλι. Τα παράθυρα ήταν βαμμένα σε φωτεινό πράσινο χρώμα, η μικρή πορτούλα ήταν μωβ και οι τοίχοι ήταν γαλάζιοι σαν τον ουρανό. Και παντού υπήρχαν μπαλόνια. Πολλά μπαλόνια που με τον ήλιο άλλαζαν συνέχεια αποχρώσεις.
Αυτό που έκανε ακόμα πιο μοναδικό το σπίτι του Τζόλι ήταν η μικρή λίμνη που βρισκόταν στον κήπο του. O Τζόλι πολλές φορές ευχήθηκε να μπορεί να περάσει στην απέναντι όχθη της λίμνης για να εξερευνήσει όλο το δάσος. Η λαχτάρα του να κάνει νέες ανακαλύψεις ήταν τόσο μεγάλη που ακόνιζε όλη μέρα το μυαλό του για να βρει έναν τρόπο να περάσει πάνω από το νερό. Δεν μπορούσε να κολυμπήσει μέσα στο νερό, γιατί από τα πολύ παλιά χρόνια υπήρχε ο μύθος ότι στο βυθό της λίμνης ζούσε ένας μοχθηρός κροκόδειλος με μυτερά και μεγάλα δόντια. Ήταν ο φόβος και ο τρόμος του δάσους. Γι’ αυτό ποτέ κανείς δεν τόλμησε να περάσει στο απέναντι δάσος.
Από την άλλη, Θα μπορούσε να είχε φτιάξει μια ξύλινη βάρκα. Ο Τζόλι ήταν πολύ έξυπνος και δημιουργικός. Ωστόσο δεν μπορούσε με τίποτα κόψει τους κορμούς των δέντρων, γιατί τα δέντρα ήταν φίλοι του. Έτσι θα έπρεπε να σκεφτεί έναν τρόπο με τον οποίο δεν θα πλήγωνε τους φίλους του και θα κατάφερνε να περάσει πάνω από τη λίμνη χωρίς να τον καταλάβει ο κροκόδειλος.
Και εκεί που καθότανε στην άκρη της λίμνης, μέσα από τους θάμνους, να σου πετάγεται η Ντόλι. Η Ντόλι ήταν η παιδική φίλη του Τζόλι. Νεραιδοξωτικό με ροζ μακριά μαλλιά και όμορφα πράσινα μάτια. Μαζί με τον Τζόλι έκαναν κάθε είδους σκανδαλιά. Ήταν αχώριστοι. Η Ντόλι στεναχωρέθηκε τόσο πολύ που είδε τον φίλο της λυπημένο.
«Μακάρι να μπορούσα να πετάξω» είπε ο Τζόλι γεμάτος λαχτάρα.
«Πού θέλεις να πας Τζόλι;» ρώτησε η Ντόλι.
«Κάθομαι εδώ και τόσο καιρό σε αυτή τη λίμνη και αγναντεύοντας το απέναντι δάσος φαντάζομαι να υπάρχουν ελάφια, σκίουροι, πουλιά, λαγοί». Στο δικό μας δάσος δεν υπάρχουν ζώα, παρά μόνο λίγες μελισσούλες. Πόσο θέλω να μάθω τι κρύβεται εκεί;»
Εκφράζοντας αυτή του την επιθυμία ο Τζόλι, έβαλε την Ντόλι σε προβληματισμό. Στην προσπάθεια της να σκεφτεί κάποια φαεινή ιδέα για να βοηθήσει τον φίλο της, έξυνε το κεφάλι της, έκανε βόλτες πάνω κάτω στον κήπο και σιγομουρμουρούσε:
«Δεν γίνεται. Κάποιος τρόπος πρέπει να υπάρχει για να περάσει ο Τζόλι τη λίμνη. Πρέπει να σκεφτώ αμέσως κάτι, για να σταματήσει ο φίλος μου να στεναχωριέται»
Ενώ η Ντόλι προσπαθούσε πάση θυσία να βρει μια λύση, ο Τζόλι άρχισε να ζωγραφίζει με τις μαγικές του μπογιές. Πρώτα ζωγράφισε ένα πολύχρωμο σπίτι, μετά ζωγράφισε μια μικρή λίμνη και στο βάθος της ζωγραφιάς έβαλε καμιά δεκαριά δέντρα που απεικόνιζαν ουσιαστικά ένα δάσος. Με αυτό τον τρόπο ο Τζόλι ήθελε να αποτυπώσει το τοπίο στο οποίο ζούσε και το ανεξερεύνητο δάσος. Όμως, ο Τζόλι δεν είχε τελειώσει ακόμα την ζωγραφιά του. Βλέποντας όλα αυτά τα απίθανα χρώματα στη ζωγραφιά του, του ήρθε μια απίστευτη έμπνευση!! Να ζωγραφίσει επάνω από τη λίμνη ένα ουράνιο τόξο. Κόκκινο, κίτρινο, πορτοκαλί, πράσινο, μωβ, γαλάζιο και μπλε… και μόλις επτά χρώματα ήταν αρκετά για να κάνουν το όνειρο του Τζόλι πραγματικότητα. Πώς;
Είναι γνωστό ότι πολλές φορές οι βαθύτερες μας επιθυμίες μπορούν να μας εμπνεύσουν για να δημιουργήσουμε τα πιο απίθανα και μοναδικά πράγματα. Με κάποιο μαγικό τρόπο, όταν αποτυπώνουμε τις επιθυμίες μας ή και τις καθημερινές μας σκέψεις σε ένα χαρτί, σαν ένας απομηχανής Θεός ή μια καλή νεράιδα να τα βλέπει. Και αναλόγως βλέποντας πόσο πολύ θέλουμε κάτι, να μας βοηθάνε έτσι ώστε να κάνουμε πραγματικότητα το όνειρο μας. Αρκεί φυσικά, να ξέρουμε να κάνουμε υπομονή, να μην χάνουμε την αισιοδοξία μας, να μην τα βάζουμε ποτέ κάτω και να μην σταματάμε ποτέ να είμαστε δημιουργικοί.
Έτσι και ο Τζόλι, ενώ προσπαθούσε να βρει για πολύ καιρό τον τρόπο που θα τον βοηθούσε να περάσει πάνω από την λίμνη, η λύση ήταν ακριβώς μπροστά του. Ζωγραφισμένη μόνο με εφτά χρώματα. Το ουράνιο τόξο που στόλιζε τη ζωγραφιστή λίμνη, ξαφνικά βγήκε από τη ζωγραφιά και πήρε σάρκα και οστά. Ο Τζόλι μόλις είχε βρει τη λύση που κανένας δεν κατάφερε να βρει μέχρι τώρα. Η πίστη του, του έδωσε τη δύναμη και τη θέληση να μην τα βάλει κάτω.
Φωτεινό και πολύχρωμο το ουράνιο τόξο δέσποζε πια πάνω από τη λίμνη ενώνοντας τόσο όμορφα και μαγικά τα δύο δάση. Το καμπυλωτό του σχήμα θύμιζε γέφυρα. Και στην ουσία αυτό ήταν! Η καινούργια γέφυρα της λίμνης που θα έδινε επιτέλους τη δυνατότητα στον Τζόλι, αλλά και στην Ντόλι να περάσουν στο απέναντι δάσος.
Η χαρά τους ήταν απερίγραπτη. Δεν πίστευαν στα ίδια τους τα μάτια. Εντυπωσιασμένοι από το πανέμορφο ουράνιο τόξο και κρατώντας σφικτά – σφικτά τα χέρια, ανέβηκαν στην γέφυρα – ουράνιο τόξο και κατευθύνθηκαν στο απέναντι δάσος, το οποίο πολύ σύντομα δεν θα ήταν πια ανεξερεύνητο…
Οι εκπλήξεις που τους περίμεναν ήταν μεγάλες… Η περιπέτεια του Τζόλι μόλις είχε ξεκινήσει!
Περιμένουμε και τις δικές σας ιστορίες στο: in**@ki***********.gr
