Είναι σπουδαίο όταν τα παιδιά γίνονται αυτά οι δημιουργοί κι εμείς οι αναγνώστες των έργων τους. Είναι μαγικό όταν υπάρχουν εκπαιδευτικοί που επενδύουν στη φαντασία των παιδιών και τα ενθαρρύνουν προς αυτή την κατεύθυνση. Και απίστευτα αναζωογονητικό για μας, όταν μαθαίνουμε πως η έμπνευση τους αντλήθηκε από τις Παραμυθοκάρτες μας.
Ακριβώς, δηλαδή, όπως συνέβη με την ιστορία που θα διαβάσετε. Την έγραψαν δύο πολύ πολύ ταλαντούχα κορίτσια, η Μίρκα και η Ελπίδα, μαθήτριες της ΣΤ΄ δημοτικού. Μα την έστειλε η δασκάλα στο Τμήμα Ένταξης του 1ου Δ.Σ. Ηρακλείου Αττικής όπου φοιτούν, η οποία και μας ενημέρωσε πως για να πλάσουν το παραμύθι τους τα δυο κορίτσια χρησιμοποίησαν τις Παραμυθοκάρτες _ Ιστορίες από την Παραμυθοχώρα.
Με την άδεια τους δημοσιεύουμε και σας χαρίζουμε αυτό το υπέροχο και καλογραμμένο παραμύθι που κανείς άλλος μέχρι τώρα δεν είχε φανταστεί, γιατί πολύ απλά γεννήθηκε στη φαντασία αυτών των δύο κοριτσιών. Δεν έχουμε παρά να τα συγχαρούμε κι αυτά και την καταπληκτική δασκάλα τους!
Η Νεραϊδούπολη
Μια φορά και έναν καιρό σε έναν τόπο μακρινό, στη Νεραϊδούπολη, ζούσε η νεράιδα Νεφέλη.
Στην πόλη αυτή όλα ήταν μαγικά, γεμάτα αγάπη και μουσική.
Η νεράιδα Νεφέλη ήταν ψηλή με ωραίο χτένισμα, ρομαντικό φόρεμα, ριγωτές κάλτσες, μυτερά γοβάκια και μια χρυσή τιάρα. Τα φτερά ήταν διάφανα και μαγικά και κρατούσε πάντα ένα αστραφτερό ραβδί.
Στο βασίλειο που ζούσε όμως, ο βασιλιάς ήταν στριμμένος και μισούσε τα καλά συναισθήματα και τη μουσική. Η νεράιδα μας, είχε σαν στόχο να αντιμετωπίσει τον δύστροπο βασιλιά Μενέλαο και να τον κάνει να δει την καλή πλευρά των πραγμάτων.
Η Νεφέλη είχε μια μαγική άμαξα σε σχήμα κολοκύθας. Με αυτήν ταξίδευε σε διάφορα μέρη παίζοντας το μαγικό της τύμπανο. Το τύμπανο με τον μελωδικό του ρυθμό αποτελούσε το σήμα για να βρεθεί με τη μικρή αδερφή της. Η μικρή της αδερφή, Περσεφόνη άκουγε τους ήχους του τυμπάνου και την καλούσε κι αυτή με το μαγικό της φλάουτο. Έτσι οι δύο αδερφές συναντιόντουσαν για να βοηθήσουν η μία την άλλη. Έτσι λοιπόν κι εκείνη την ημέρα συναντήθηκαν στο λιβάδι της μουσικής. Κατέστρωσαν ένα σχέδιο για να αντιμετωπίσουν τον δύστροπο βασιλιά. Εκεί στο λιβάδι της μουσικής κάλεσαν και τον φίλο τους, τον Δράκο Δρακουμέλ ο οποίος είναι αγαπησιάρης, χαρούμενος, ευγενικός και πεινάλας.
Νεφέλη: Σκέφτομαι να διοργανώσουμε μια γιορτή για όλους τους υπηκόους. Μια ασταμάτητη γιορτή έξω από το παλάτι του.
Περσεφόνη: Τέλεια ιδέα! Θα τραγουδάμε και θα χορεύουμε τόσες ώρες, ημέρες και νύχτες μέχρι ο βασιλιάς να ξετρελαθεί και να μην απαγορεύσει ξανά το τραγούδι και και τη μουσική.
Δράκος Δρακουμέλ: Ναι, να ηρεμήσει η ψυχή του!
Πράγματι, μέρες και νύχτες χόρευαν και τραγουδούσουν έξω από το παλάτι ώσπου ο βασιλιάς…
Βασιλιάς: Φτάνει πια! Εντάξει, τα καταφέρατε. Δέχομαι να έχετε το τραγούδι και τη μουσική σας για όσο θέλετε!
Έτσι, αυτή η ημέρα γιορτάζεται κάθε χρόνο στο λιβάδι της μουσικής…
Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!
