Την Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2018 με την Κάρμεν Ρουγγέρη, τον Βαγγέλη Ηλιόπουλο και τη Μαριλένα Καββαδά απονείμαμε τα βραβεία «Αίσωπος 2018» στους μικρούς μυθοπλάστες που πήραν μέρος στον διαγωνισμό που διοργάνωσε το περιοδικό KidsFun.gr υπό την αιγίδα του Υπουργείου Παιδείας. Έναν διαγωνισμό στον οποίο πήραν μέρος 20.000 παιδιά από 250 σχολεία! Καταλαβαίνετε πόσο δύσκολο ήταν για όλους μας να ξεχωρίσουμε, ανάμεσα σε τόσα υπέροχα παραμύθια, μονάχα εννιά. Όπως το προσπαθήσαμε με αγάπη και νομίζουμε πως καταφέραμε να μην αδικήσουμε κανένα.
Μα σαν τελείωσε η 17η Γιορτή Παραμυθιού με πλησίασε ένα νεραϊδοκόριτσο, μία από τις νικήτριες του διαγωνισμού.
«Με λένε Ελίζα», μου είπε, «κι έχω γράψει ένα παραμύθι με τη δική σας αφορμή. Το καλοκαίρι με τη φίλη μου την Άννα την ιστορία αυτή την κάναμε βιβλίο. Εκείνη την εικονογράφησε». Κι έτσι, απλά μου χάρισε ένα αντίτυπο. Αυτό ήταν το δικό μου βραβείο. Εγώ, όπως κι άλλοι συγγραφείς, το μόνο που είχα κάνει ήταν να γράψω δύο προτάσεις, που θα αποτελούσαν την αρχή για να γράψουν τα παιδιά τις ιστορίες τους. Και, να τώρα που κρατούσα μία που είχε ήδη γίνει βιβλίο και μάλιστα εικονογραφημένο. Θέλω να το μοιραστώ μαζί σας, μαζί με τη χαρά μου και την ευχή να υπάρχουν ολοένα και περισσότερα παιδιά σαν την Ελίζα και την Άννα. Και, γονείς όπως οι δικοί τους που ενθαρρύνουν τα όνειρα και τη φαντασία τους. Γιατί, μόνο έτσι ο κόσμος θα αλλάξει και θα γίνει ομορφότερος!
Συγχαρητήρια, κορίτσια! Κάνατε σπουδαία δουλειά. Δημιουργήσατε πρωτότυπους ήρωες και μια ιστορία συγκλονιστική, γεμάτη αγάπη και όμορφα νοήματα. Μια ιστορία που αξίζει να διαβαστεί.
Τίτλος βιβλίου: Η Δύναμη της Ευγένειας
Συγγραφέας: Ελίζα Κάλτσου
Εικονογράφος: Άννα Χρυσοχόου
Κείμενο οπισθοφύλλου: Ένας καλόκαρδος ράφτης, ένας μεγάλος χορός κι ένα μικρό παπαγαλάκι, θα αλλάξουν τον χαρακτήρα του εγωιστή τζάγκουαρ;
Στο τέλος του βιβλίου περιλαμβάνονται δύο φωτογραφίες των κοριτσιών, καθώς και τα βιογραφικά σημειώματά τους που είναι ιδιαίτερα καλογραμμένα και ευφάνταστα. Αυτά, όμως, δεν θα τα μοιραστώ μαζί σας για ευνόητους λόγους.
Η δική μου αφορμή…
Φύλλα, πέταλα, κλαδιά. Μόνο με αυτά έραβε ο πιο ξακουστός ράφτης του κόσμους. Φύλλα τραχιά, στρογγυλά, μυτερά, άγουρα και μαραμένα. Όλα τα φυτά του δάσους εξυπηρετούσαν την τέχνη του. Ήταν περιζήτητος και περήφανος, ώσπου ανέλαβε να ντύσει…
Η συνέχεια της Ελίζας…
…το αλαζονικό Τζάγκουαρ. Όμως, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…
Κάπου κοντά στον Αμαζόνιο, ζούσε ένας ράφτης. Ο ράφτης αυτός ήταν λιοντάρι. Ήταν ένα καλόκαρδο, ευγενικό μα πάνω από όλα δημιουργικό ζώο. Ό,τι υλικά του έδινε η φύση, τα αξιοποιούσε σε περίτεχνα φορέματα για καμηλοπαρδάλεις, φούστες για ελεφαντίνες, όμορφα παντελόνια για κροκόδειλους και χιλιάδες άλλα αριστουργήματα. Ζώα από όλο τον κόσμο έρχονταν να τον επισκεφτούν.
Μέσα στο πολυτελές ατελιέ του μπορούσε κανείς να δει μύγες, σκύλους, μαϊμούδες, ελάφια ακόμα και οχιές. Παρά το γεγονός της τροφικής αλυσίδας το λιοντάρι δεν έτρωγε τους φίλους του. Έτσι μόνο ό,τι του χάριζε η φύση.
Τα λιοντάρια δεν είναι γνωστά ως φυσιολάτρες. Όμως, οι ράφτες αγαπούν τα υλικά τους και την προέλευσή τους.
Μια μέρα ο ράφτης μας καθόταν κάτω από ένα δέντρο. Μάζευε κλαράκια και φυλλαράκια, για το μπλουζάκι που του είχε ζητήσει η γοητευτική κυρία αλεπού για τον βραδινό χορό της ζούγκλας. Τότε, είδε να έρχονται ορμητικά προς το μέρος του τουκάν.
«Μάλλον, για τον χορό έρχονται», σκέφτηκε.
Όμως, έκανε λάθος. Τα κουτάν τα ακολουθούσαν πολλά ζώα, της νότιας Αμερικής. Θέλησε να βοηθήσει, μόλις τους είδε να ψάχνουν χαμένα γύρω τους.
«Γεια σας, είμαι ο ράφτης της περιοχής. Θα μπορούσα να σας βοηθήσω;»
Αμέσως, ένα τζάγκουαρ πετάχτηκε μέσα από τον χαμό των ζώων.
«Παιδιά αυτόν έψαχνα», είπε με αυστηρό ύφος. «Φύγετε και μη σας ξαναδώ μπροστά μου!»
Ο ράφτης κατάλαβε αμέσως τον χαρακτήρα του ζώου και μάντεψε τι θα του ζητούσε. Και είχε δίκιο. Το τζάγκουαρ τον διέταξε να του φτιάξει την ομορφότερη στολή για τον βραδινό χορό. Το λιοντάρι πήρε μία βαθιά ανάσα και του εξήγησε ότι δεν θα μπορούσε να του φτιάξει την ωραιότερη στολή, διότι όλες οι στολές του φτιάχνονταν με το ίδιο μεράκι, προθυμία και κυρίως αγάπη.
Μόλις το άκουσε αυτό το τζάγκουαρ θύμωσε πάρα πολύ.
«Εγώ δεν σου ζήτησα να μου φτιάξεις μια στολή, σε διέταξα. Άμα δεν την έχεις έτοιμη ως το βράδυ, θα μπλέξεις μαζί μου και κανένας δεν θέλει τέτοιου είδους σχέσεις με εμένα».
Το λιοντάρι δε φοβήθηκε. Έμεινε για λίγο σιωπηλό για να ηρεμήσει, πήρε ακόμη μία βαθιά ανάσα και είπε:
«Η στολή σου θα είναι έτοιμη. Όμως, αν πραγματικά την θέλεις θα πρέπει να έρθεις μαζί με έναν φίλο σου κατά το σούρουπο».
Ο ράφτης είχε καταλάβει ότι εξαιτίας της συμπεριφοράς του, το τζάγκουαρ δεν θα είχε φίλους, και θα δυσκολευόταν να πάρει τη στολή του. Πράγματι, μόλις η λέξη «φίλος» βγήκε από το στόμα του λιονταριού, το τζάγκουαρ δίστασε. Τελικά, όμως, συμφώνησε.
Το λιοντάρι αντιμετώπισε εύκολα την κατάσταση. Φώναξε τις φίλες του τις κουκουβάγιες να τον βοηθήσουν και να πλέξουν τα μανίκια και τα χελιδονάκια να φέρουν ορχιδέες και ανεμώνες. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν εκθαμβωτικό.
Ωστόσο, η κατάσταση του τζάγκουαρ ήταν δυσάρεστη. Δεν είχε φίλους, όλους τους διέταζε. Όταν, λοιπόν, πήγε να ανακοινώσει στα άλλα ζώα να τον ακολουθήσουν, εκείνα αρνήθηκαν. Ένα μικρό παπαγαλάκι πήγε κοντά του και του είπε.
«Άμα θέλεις να έχεις φίλους
και να μην παίζεις με τους ψύλλους,
εγωιστής να μην είσαι,
καινούριες φιλίες χτίσε!»
Το τζάγκουαρ ακούγοντας όλα αυτά, ζήτησε από όλους συγνώμη. Όμως, δεν την εννοούσε. Το έξυπνο παπαγαλάκι που το κατάλαβε -καθώς κανένας τόσο απόλυτος χαρακτήρας σαν του τζάγκουαρ, δεν αλλάζει αμέσως, ξαναβρέθηκε μπροστά του και του είπε:
«Μια απλή συγνώμη, δεν φτάνει, για όλα αυτά που έχεις κάνει. Άμα θέλεις συγχώρεση να έχεις, πρέπει αγάπη για τους άλλους να κατέχεις».
Με αυτά και με εκείνα, είχε φτάσει το σούρουπο και δεν είχε βρεθεί κάποιος που να ήθελε να παρουσιαστεί ως φίλος του τζάγκουαρ στο λιοντάρι. Το τζάγκουαρ αναγκάστηκε να πάει μόνο του στο ατελιέ του λιονταριού. Όταν τον είδε το λιοντάρι ζήτησε από τους φίλους του να απομακρυνθούν για λίγο.
«Πώς καταφέρνεις να έχεις τόσους πολλούς φίλους;. ρώτησε το τζάγκουαρ με ντροπή.
«Επειδή, τους φέρνομαι ευγενικά, σέβομαι τη γώμη τους και πάνω από όλα δεν τους αναγκάζω να κάνω πράγματα για μένα».
«Θέλεις να πεις ότι είναι τόσο εύκολο να κάνεις φίλους;»
«Φυσικά, το δύσκολο είναι τους κρατήσεις».
«Ξέρεις κάτι; Δεν θα πάρω τη στολή που μου έφτιαξες αν δεν κερδίσω την εμπιστοσύνη έστω και ενός ζώου».
Το λιοντάρι χαμογέλασε.
«Πάρτην, την κέρδισες ακόμα και με την απόφασή σου να αλλάξεις συμπεριφορά. Σου αξίζει πραγματικά».
Το τζάγκουαρ έφυγε τρέχοντας στη φωλιά του. Και φώναξε τα ζώα και με ειλικρίνεια τους ζήτησε συγνώμη. Τους είπε πως από εκείνη τη στιγμή και έπειτα θα προσπαθούσε να φέρεται διαφορετικά για να είναι όλοι μαζί φίλοι αληθινοί.
Άνοιξε τα χέρια του και τότε αν και διστακτικά στην αρχή, μετά πιο θαρρετά έτρεξε στην αγκαλιά του. Μόλις βεβαιώθηκε ότι ήταν όλοι και ότι κανένας δεν έλειπε, τους ξαναζήτησε συγνώμη. Μετά από εκείνη τη μεγάλη αγκαλιά, όλοι ετοιμάστηκαν για τον χορό. Όλοι εκτός από το τζάγκουαρ και το μικρό παπαγαλάκι.
Το τζάγκουαρ άπλωσε το χέρι του και έδωσε τη σακούλα στο μικρό παπαγαλάκι λέγοντάς του:
«Πάρε τη στολή μου, σου αξίζει».
Το παπαγαλάκι τον αγκάλιασε και φόρεσε την καινούρια του στολή.
Όλοι μαζί οι φίλοι πήγαν στον χορό. Πέρασαν πολύ ωραία και η μεγάλη έκπληξη ήταν στο τέλος.
Το λιοντάρι ανέβηκε στην κεντρική σκηνή και ζήτησε από το τζάγκουαρ να γίνει συνεργάτης του. Εκείνο δέχτηκε με ένα τεράστιο χαμόγελο.
Από εκείνη την ημέρα μέχρι σήμερα το τζάγκουαρ λέει στον εαυτό του πριν κοιμηθεί.
«Μην είσαι εγωιστής
μην γίνεσαι νταής
τους φίλους σου να αγαπάς
να τους σέβεσαι και να τους εκτιμάς!»